Het rockalbum van Taylor Swift

Swemo's, Paramore en 'Speak Now'

Deze post heb ik grotendeels geschreven voordat Taylor Swift bekendmaakte dat ze al haar masters heeft teruggekocht. Wat een nieuws! Ik vraag me af wat het proces hierachter is geweest; of dit altijd al het plan was, en de Taylor’s Versions slechts een manier om het geld ervoor te verzamelen, of dat deze kans toevallig op haar pad is gekomen. Al met al denk ik dat ik blij ben voor haar. Maar ik ben ook blij dat de Taylor’s Versions bestaan, want anders hadden bonustracks zoals Castles Crumbling en Electric Touch nooit het daglicht gezien!

Een droom kwam uit vorig jaar: op dezelfde avond kon ik Paramore én Taylor Swift zien optreden. Tijdens The Only Exception stond ik al te janken, en toen moest Taylor nog beginnen. Ik vond het bizar om te zien hoe weinig mensen in de ArenA Paramore kenden, en hoeveel verwarring er was rondom de boeking van dit trio uit Nashville. Iedere Swiftie weet toch wat een gigantische emo Taylor Swift vanbinnen is?

Misschien niet. Want veel mensen weten ook niet dat Taylor Swift een album heeft gemaakt dat in essentie een poppunk plaat is: Speak Now. Dat album staat bomvol referenties naar grote emo-klassiekers, zoals Fall Out Boy, Panic! At The Disco en Paramore – en de re-recording uit 2023 des te meer.

Taylor Swift voor de promo van Speak Now (Taylor’s Version). Foto: Beth Garrabrant.

De vraag naar een rockalbum van Taylor Swift

Waarom zeg ik dat veel mensen dit niet weten? Omdat er heel vaak om een rockalbum van Swift wordt gevraagd, voornamelijk in de reacties onder TikTok-video’s. Er is namelijk een trend van muzikanten die poppunk versies maken van haar grootste hits. Die muzikanten en hun doelgroep noemen zichzelf ook wel “Swemo’s” – Swiftie emo’s.

De overlap tussen Taylor Swift-fans en fans van pop punk, metalcore en dergelijke blijkt best groot te zijn, en haar liedjes lenen zich heel goed voor punkversies. Alleen op Spotify staan al meer dan 100 Swemo-covers. Nederlandse band Call It Off doet dit najaar zelfs een tour die helemaal draait om nummers van Taylor Swift.

De Swiftie – emo pipeline

Op de oppervlakte lijkt emo muziek en Taylor Swift misschien een gekke combinatie, maar als je wat verder kijkt, valt dat best mee. Ten eerste zijn fans van poppunk sowieso van fan popmuziek. Kijk maar naar de vele Punk Goes Pop-albums die zijn uitgebracht in het vorige decennium, en het punk Disney-album A Whole New Sound dat vorig jaar werd gereleased.

Ten tweede schrijft Swift hetzelfde soort emotionele lyrics als veel emo artiesten. Zoals deze YouTube-video laat zien, zijn de teksten van Swift soms nauwelijks te onderscheiden van Bring Me The Horizon. Bijvoorbeeld:

Oh, every smile you fake is so condescending / Countin' all the scars you've made / Now that I'm sittin' here thinkin' it through / I've never been anywhere cold as you

– Cold As You, Taylor Swift

Hour by hour, day by day / Your memory will fade away / Every sunrise, every sunset / Will help me to forget your name

– (I Used To Make Out With) Medusa, Bring Me The Horizon

Verder is Taylor Swift zelf ook fan van emo bands, zoals Paramore en Fall Out Boy, en hier laat ze geen gras over groeien. In haar aankondiging van Speak Now (Taylor’s Version) geeft ze aan dat FOB en Paramore grote invloeden waren op haar songwriting in 2010, toen ze dit album aan het schrijven was. Hayley Williams is ook wel eens te gast geweest tijdens Swift’s eerdere tours en speelde een rol in de videoclip voor Bad Blood; met Fall Out Boy trad ze op tijdens een modeshow in 2013.¹ Het mag dan ook geen verrassing zijn dat zowel Hayley Williams als Fall Out Boy een featuring hebben op de nieuwe versie van Speak Now.

Een beetje achtergrond

Speak Now is Taylor Swift’s derde studioalbum, dat ze uitbracht in 2010. De toen twintigjarige Swift had alle 14 tracks volledig zelf geschreven, zonder co-writers, en hij zit vol teenage angst. Gebroken harten, wraak, maar ook de angst om op te groeien komt aan bod. 2010 was een tijd waarin emo nog cool was, de tijd van Twilight en Jennifer’s Body, en een tijd voordat Paramore besloot dat Misery Business te misogyn was om nog live te spelen (en dat besluit op verzoek van Taylor zelf weer introk, een paar jaar later).

Op Swifts vorige albums hinkte ze al op meerdere genres, maar haar songs waren voornamelijk te categoriseren onder het label country pop. Denk Shania Twain, Dolly Parton en Miley Cyrus (of haar alter-ego Hannah Montana).² Toch schemert er al voorzichtig een rockchick door op haar debuutalbum, luister maar naar de gitaren in het nummer I’m Only Me When I’m With You.

Ik denk dat Taylor stiekem altijd al rockmuziek wilde maken, maar toen ze eenmaal in het country-hokje werd geplaatst, daar niet echt uit durfde te breken;³ dat hoor je op Speak Now nog steeds – de rock-invloeden zijn present, maar ze durft niet helemaal door te duwen. En tóch kunnen we dit album als een rockplaat classificeren, denk ik.

Speak Now is een rockalbum

Om dit te laten zien heb ik een playlist gemaakt met de nummers van Speak Now die me het meest doen denken aan emo/rocknummers die ik ken, en het betreffende vergelijkingsmateriaal. Daarvoor heb ik 7 nummers gekozen van de originele plaat (de helft) en 4 “From The Vault” tracks die er in 2023 bij zijn gekomen. De liedjes die ik erbij heb gekozen, lijken op Taylor’s nummers qua sound, inhoud, of algemene ‘vibe’.

Sound

Het nummer dat het meest voor de hand liggend is qua sound en inhoud, is Better Than Revenge. Dat is eigenlijk gewoon Misery Business (Taylor’s Version): het verhaal van een meisje wier vriendje is ‘gestolen’ door een andere meid, die ze vervolgens uitmaakt voor hoer. Op de nieuwe versie heeft ze de tekst iets aangepast, zodat die iets minder vrouwonvriendelijk is, maar de vergelijking met Paramore gaat ook qua geluid nog steeds op. Dat maakt dit nummer voor mij een banger, net zoals good4u van Olivia Rodrigo, die om dezelfde reden een copyrightclaim aan haar broek kreeg – maar misschien vind jij het juist een rip-off?

Haunted is qua sound ook onmiskenbaar rock, symfonische rock welteverstaan. Er zit een imposante strijkpartij in die me doet denken aan gothic bands zoals Nightwish en Within Temptation. Die gothic vibe kanaliseert ze ook in het TV-optreden hieronder. Het is mijn favoriete track van Speak Now.

Inhoud

De titeltrack van Speak Now gaat over een meisje dat tijdens een bruiloft opstaat en bezwaar maakt tegen het huwelijk. Niet de bruid zou met de bruidegom moeten trouwen, maar zijzelf! Een ander bekend nummer dat gaat over bezwaar maken tegen een huwelijk, is I Write Sins Not Tragedies van Panic! At The Disco.

Oh what a beautiful wedding / says a bridesmaid to a waiter / yes but what a shame, what a shame the poor groom’s bride is a wh*re

– I Write Sins Not Tragedies, Panic! At The Disco

Ik zie ook veel gelijkenissen tussen openingstrack Mine en 19 Seventy Sumthin’ van Neck Deep. Beide nummers gaan namelijk over een heel leven van liefde, al slaat Swift daarbij meer de tienermeisjes-route in, terwijl het nummer van Neck Deep ook dealt met het overlijden van een geliefde. Maar qua opbouw zijn ze heel vergelijkbaar; het is een verhaal dat begint bij het begin, en eindigt – nou ja, bij het eind.

Let's start it here / Back in nineteen-seventy-sumthin' / … / When the romance wasn't dead / And love still stood for something / There was a girl who'd lost her way / She blushed red when he came over / And they danced the night away

– 19 Seventy Sumthin’, Neck Deep

You were in college, working part-time waiting tables / Left a small town, never looked back / I was a flight risk, with a fear of fallin' / Wondering why we bother with love, if it never lasts

– Mine, Taylor Swift

Zoals je ziet aan de citaten hierboven, gaan de liedjes niet alleen over hetzelfde thema, maar de ‘vertellers’ van beide liedjes twijfelen ook aan de legitimiteit van de liefde. Volgens het nummer van Neck Deep is romantiek “dood” en volgens Taylor Swift komt er altijd een einde aan liefde. Maar het nummer van Swift eindigt op een positieve noot: ze heeft de liefde van haar leven gevonden, een liefde die beklijft.

Het viel me ook op dat Back to December en December, ook van Neck Deep, niet alleen qua titel op elkaar lijken. Ze zouden zelfs met elkaar in conversatie kunnen zijn; December het perspectief van de ex van Swift nadat zij de relatie afgebroken heeft. Back to December is namelijk een verontschuldiging van Taylor aan een jongen wiens hart ze gebroken heeft.

So this is me swallowin' my pride / Standin' in front of you sayin' I'm sorry for that night / And I go back to December all the time

– Back to December, Taylor Swift

Stumbled 'round the block a thousand times / You missed every call that I had tried / So now I'm giving up / A heartbreak in mid-December / You don't give a f*** / You'd never remember me / While you're pulling on his jeans / Getting lost in the big city

– December, Neck Deep

Getting lost in the big city zou zomaar eens op Mean kunnen slaan, ook van Speak Now:

Someday, I’ll be livin’ in a big ol’ city

– Mean, Taylor Swift

Rock = pop

Als je Taylor Swift bekijkt vanuit 2025, haar kennende als een gigantische popster met hits als Shake It Off en I Knew You Were Trouble, lijken deze overeenkomsten misschien een beetje vreemd; maar als je naar het grotere plaatje kijkt, valt dat best mee. Volgens mij beweegt de popmuziek over tijd in een soort golfbeweging steeds van rock af en er weer naartoe. In 2010 was emo helemaal hip, en Taylor Swift surfte mee op die golf. Daarna werd dubstep populair, en verwerkte ze dat in haar muziek. Op de een of andere manier weet ze altijd aan te voelen waar het publiek op zit te wachten.

Ze was niet de enige, in die tijd. Kennen jullie Avril Lavigne nog? De piepjonge rockster uit Canada die met Sk8er Boi een anthem voor een generatie heeft geschreven? Ik noem haar wel een rockster, maar haar muziek is/was zo populair dat ze ook tot de mainstream, en dus de popwereld, is doorgedrongen.

En nu gebeurt het weer: kijk maar naar Olivia Rodrigo, die na een Disney-carrière de muziekwereld overnam met o.a. good4u.⁴ Als je nu naar video’s van haar liveoptredens bekijkt, zie je dat ze helemaal leunt op dat rockimago, leren pakjes incluis. En ook andere popsterren gebruiken steeds vaker rockinvloeden in hun tracks, zoals Sabrina Carpenter met Taste en Renée Rapp met Leave Me Alone.

Tot slot

Ik ben in ieder geval dol op deze mix van pop-en rockmuziek. De playlist zit bomvol met nog meer nummers van Speak Now en vergelijkbare songs in het rockgenre. Het is één van mijn favoriete playlists, omdat het mijn liefde voor emo en popmuziek samenbrengt. Ik hoop dat je hem een keer beluistert. Heb je vragen over waarom ik voor een bepaald nummer heb gekozen in de lijst, of heb je een suggestie, laat het me weten! Complimenten zijn natuurlijk ook welkom. ;)

Wat denk jij, is Speak Now een rockalbum? Moet Taylor Swift meer rockmuziek gaan maken? Zouden er meer rock tracks in de ‘vault’ liggen van Reputation? Dat laatste zullen we misschien nooit weten (maar ik hoop van wel).

Meer posts over muziek:

"You'll be picked like a rose"

Associëren met liedjes

Who the f*** is Jordan Fish?

1. Zie ook deze video van Rock Sound.

2. Voor Hannah Montana heeft Taylor Swift trouwens ook liedjes geschreven, maar dat is een verhaal voor een andere keer.

3. Behalve toen ze popmuziek begon te maken vanaf Red (2012) en 1989 (2014).

4. Grappig, die titel is op een vergelijkbare manier gestileerd als Sk8er Boi, dat valt me nu pas op!